مسجد رحیم خان اصفهان توسط میر سید حسن نوئی در محله نوی اصفهان بنا گردید و چون وفات نمود این بنا نیمه کاره باقی ماند. محمد رحیم خان بیگلربیگی به ادامه ساخت بنا پرداخت اما عمر ایشان نیز کوتاه بود و به همین دلیل برادرانش ساخت مسجد را به اتمام رساندند. تزئینات و خطوطی که در سبک معماری مسجد رحیم خان به کار رفته از مسجد سید گرفته شده است.

کتیبه های متعددی در اطراف مسجد نقش بسته شده اند. پلان مسجد رحیم اصفهان دارای سه درب است که درب شمالی آن وسیع و دارای کاشی کاری می باشد و از طریق دالانی دراز به صحن مسجد راه می یابیم و شبستان زیبایی را مشاهده می کنیم. مقبره روحانی سید حسن مدرس چهار سوقی در حیاط جداگانه ای قرار گرفته است و در کنار حیاط بقعه تعدادی از علما رویت می شود.

کتیبه هایی که در سردر شمالی قرار گرفته به خط نستعلیق می باشد و نام سازنده مسجد در آن ذکر گردیده است. هم چنین درب شرقی مسجد رحیم خان نیز بسیار وسیع و دارای کاشی کاری بوده و شامل جلو خانی است که از طریق چند پله به خیابانی وارد می شویم. بر سردر این درب کتیبه ای به خط ثلث سفید قرار دارد که از ساخت مسجد در سال 1301 هجری قمری خبر می دهد. در بالای سکوهای دو طرف درب نیز خط های بنائی سه رگی و نستعلیق مشاهده می شود. اما درب غربی مسجد رحیم خان اصفهان ساده و بدون کاشی کاری است.

مسجد رحیم خان، مسجدی چهار ایوانی بوده که در عقب ایوان شمالی اش شبستان مسجدی است که بسیار وسیع و دارای پشت بغل های کاشی کاری شده می باشد. هم چنین کتیبه هایی با خط نستعلیق و ثلث در آن دیده می شود که در آن عبارات از کاشی کار و سازنده اش هم نامی آورده شده است.

ایوان جنوبی مسجد از دیگر ایوان های مسجد بزرگ تر می باشد و از کاشی کاری های بسیار زیبایی برخوردار است. بر روی ایوان شرقی بنا، گلدسته مسجد قرار گرفته است. در محراب بزرگ مسجد رحیم خان اصهفان کتیبه های قرآنی با خط ثلث نقش بسته است. در سقف مسجد آجر با ازاره های مرمری کار شده و کاشی کاری های زیبایی نیز در آن رویت می شود.

منبع : نشاط آوران

 این بنای تاریخی در سال 1275 هجری قمری به تلاش و کمک حاج سید حسن نطنزی ساخته شد. شغل حاج سید حسن تجارت بود و کالاهای بازرگانی از بروجرد وارد می کرد و با تاجران کاشان در ارتباط بود. به همین خاطر به حسن بروجردی معروف و خانه ایشان در آن زمان به خانه بروجردی ها اصفهان مشهور گشت.

یکی از طراحان و معماران خانه بروجردی ها اصفهان، استادبزرگ علی معماری معروف به علی مریم می باشد. در این ساختمان با عظمت بیش از 150 هنرمند و گچ کار و آینه کار به کار گرفته شده اند. تزئینات معماری و پلان خانه بروجردی ها از دو بخش تشکیل شده است؛ یکی ساختار گودال باغچه ای که از سبک زیبایی بهره مند بوده و دیگری ساختار تزئیناتی همچون کاربندی، یزدی بندی رخ بام و خورشیدی ها و مقرنس کاری صورت گرفته که به نحو ممتازی در آن اجرا گردیده است. خانه بروجردی ها دارای دو بخش بیرونی و اندرونی است که بخش بیرونی آن در معرض دید عموم واقع شده است.

در شمال شرقی بنا، سقف اندرونی قرار گرفته که چندین سال تحت حاکمیت شخصی می باشد. پس از گذر از در با هشتی ورودی رو به رو می شویم که در آن قسمت ورودی اصلی خانه هم در این هشتی تعبیه شده است. سپس به راهرو طولانی و شیبداری می رسیم که به فضای حیاط راه دارد. در کنار راهروی خانه ایوان شمالی است، که در آن یک پنج دری یافت می شود که برای پذیرایی از مهمانان مورد استفاده قرار می گرفت. در اطراف پنج دری دو اتاق قرار داشت که چون نور خورشید به آن ها مستقیم می تابید بیشتر در زمستان مورد استفاده قرار می گرفت. در داخل اتاق پنج دری گچبری هایی با نقش و نگار گل و مرغ با ظرافت خاصی کار شده است.

در میان باغچه های حیاط حوضی بزرگ مشاهده می شود که طراوت فضا را صد چندان کرده است. هم چنین در خانه بروجردی ها اصفهان فضاهای خدماتی در شمال شرقی بنا، اتاق ها و ایوان سرپوشیده در شرق خانه، وجود پله ها برای رسیدن به زیر زمین در جلو ایوان ها مشاهده می گردد.

تالار بزرگ سرپوشیده ای در این خانه قرار دارد که مزین به نقش و نگارهای ظریف و نقوش شاهان است. در این تالار نقاشی و آثار هنرمندانه کمال الملک نیز به خوبی رویت می شود، که ایشان در زمان قاجار نظارت و طراحی گچبری های خانه را بر عهده داشت.

منبع : نشاط آوران

باغ پرندگان اصفهان از معدود باغ های پرندگان در خاورمیانه است. این باغ بخشی از پارک ناژوان و رودخانه زاینده رود را شامل می شود. باغ پرندگان زیر نظر شهرداری اصفهان ساخته شد و در حال حاضر مدیریت و ساماندهی باغ توسط اداره ناژوان و صفه صورت می گیرد. مجموعه باغ پرندگان از قسمت های متعددی تشکیل شده که عبارتند از: برکه ها، صخره، قفسه های شیشه ای، قفس های آهنی و فضای سبز جنگلی.

در باغ پرندگان اصفهان برکه هایی وجود دارد که پرندگان آبچر مانند در آن ها زندگی می کنند. در بخش مرکزی باغ برکه بزرگی دیده می شود. در ضلع شرقی باغ صخره ای برای زیستگاه پرندگان کوهستانی و بیابانی در نظر گرفته شده است که بیشتر در این محیط کبک ها مشاهده می گردد.  اصفهان هم مانند هر مکانی شرایط اقلیمی خود را داراست به همین دلیل برای پرندگانی که  آب و هوای خاصی برایشان مطرح است قفس های شیشه ای ساخته اند که از امکاناتی همچون دستگاه تهویه، شوفاژ و کولر در آن به کار گرفته اند.

برای تغذیه پرندگان شکاری نیز قفس های آهنی ساخته اند. هم چنین شرایط محیط را گونه ای طراحی کرده اند که شبیه به منطقه زندگی این نوع پرندگان باشد. در سرتاسر محیط باغ فضای سبز جنگلی ایجاد شده تا تعدادی از پرندگان بتوانند آزاد در این فضای دل انگیز پرواز کنند.  هم چنین در باغ پرندگان ، مراکز پژوهشی و تحقیقاتی هم صورت می گیرد که بخشی از واحدهای تخصصی آن شامل واحد تغذیه، تکثیر، بهداشت، قرنطینه و تاکسیدرمی می شود.

تراکم تعداد گونه های باغ پرندگان متفاوت بوده و بسته به اینکه شرایط سازگاری پرندگان دیگر فراهم گردد به گونه های پرندگان افزوده خواهد شد. اما در حال حاضر بیش از 130 گونه پرنده در این باغ وجود دارد.

در حقیقت یکی از جلوه های باشکوه خلقت خداوند در طی تاریخ دیدار و شنیدن صدای آوای پرندگان است.  با دیدن تصاویر و عکس های باغ پرندگان که در این مطلب آورده شده، برای مشاهده بیشتر فضای دلنشین و زیبای باغ پرندگان بهتر است به شهر اصفهان سفر کنید و  از آن فضا لذت برید.

منبع : نشاط آوران

عمارت تاریخی شاپوری دارای وسعت 4635 متر می باشد. این عمارت متعلق به فردی به نام عبدالصاحب شاپوری بوده و در سال های 1310 تا 1315 هجری در دو طبقه ساخته شده است. سبک معماری که در این بنا صورت گرفته بی نظیر است. 14 ستون به شکل قرینه با یکدیگر به همراه تزئینات خاص در گرداگرد بالکن عمارت مشاهده می گردد.

علاوه بر تزئینات، گچبری ها و ستون های رنگی بنا، حوض پنچ پر بزرگ در وسط حیاط چشم اندازی زیبایی را به این عمارت باشکوه بخشیده است که شبیه معماری که در عمارت شاپوری صورت گرفته، در دیگر بناهای موجود در شهر شیراز مشاهده نمی شود.

از ویژگی های خاص عمارت شاپوری شیراز چند منظوره بودن اتاق ها و ساده بودن طرز ساخت آن ها می باشد. از جلوه های بنا می توان به وجود راه پله در مرکز عمارت و دو طرفه شدن آن و هدایت گردشگران به قسمت شاه نشین اشاره نمود.

عمارت شاپوری شیراز شباهتی به دیگر عمارت های تاریخی زمانه خود ندارد و حتی می توان گفت که به عمارت های زینت الملوک و منطقی نژاد شباهتی نداشته و از آن ها نیز زیباتر است. در حال حاضر این عمارت به مجموعه تاریخی و فرهنگی تبدیل گشته و پذیرای گردشگران داخلی و خارجی می باشد.

سازمان میراث فرهنگی، عمارت شاپوری شیراز  را در اواخر سال 1370 هجری شمسی، از مالکش خریداری نمودند و سپس به ثبت فهرست میراث ملی ایران رسید. عمارت شاپوری در حال حاضر یکی از جاذبه های زیبای گردشگری شهر شیراز است که گردشگران علاوه بر اینکه به سبک معماری دوره پهلوی آشنا می شوند می توانند از مناظر و فضای دل انگیز عمارت دیدن نمایند.

برای دیدن انواع صنایع دستی شیراز نیز می توانید به کافه گالری عمارت مراجعه نمایید. مراجعه به کافی شاپ و رستوران عمارت شاپوری در محوطه باغ با سرو انواع دسرها و نوشیدنی ها و نواختن موسیقی خاطرات به یادماندنی را در ذهنتان مجسم خواهد کرد. تجربه سفر به زمان قاجاریه با عکس گرفتن در عکاسخانه قجری باغ شاپوری شیراز برای شما گردشگر عزیز نیز مهیا می باشد.

در شمال باغ و عمارت شاپوری شیراز در زمینی به مساحت 542 متر مربع در اواسط خیابان انوری خانه خردمند غربی  قرار گرفته است.

منبع : نشاط آوران

عمارت زینت الملوک شیراز متعلق به نسل خاندان حاج ابراهیم کلانتر، اعتماد الدوله شیرازی بود که در دوره های متعدد به عنوان حاکم و کلانتر در فارس حکومت می کرده اند.

نامگذاری خانه به این نام برای این بوده که دختر قوام الملک چهارم در آنجا سکونت داشته است. زینت الملوک خانومی مومن و خیر بود که در ماه محرم، مجالس عزاداری و سفره های خیریه در منزلش برپا بوده است. هم چنین ایشان به مستمندین، بن و کوپن هایی جهت تهیه اقلامی مانند برنج، گوشت، قند و… آماده کرده و به آن ها می بخشید.

این عمارت زیبا در ضلع غربی نارنجستان قوام واقع شده و به فاصله یک کوچه از خانه قوام قرار دارد. این دو خانه از طریق یک دالان زیرزمینی به هم مرتبط گشته اند.  این دالان زیرزمینی در آن زمان محل رفت و آمد محارم بود. معرقکاری های زیبایی در ورودی خانه زینت الملک قوامی دیده می شود. باعبور از هشتی ورودی از طریق یک راهرو به حیاط عمارت می رسیم. در فضای حیاط ازاره ای سنگی و مشبک، باغچه زیبا و حوض هایی مشاهده می گردد. در شرق حیاط  نیز ، ایوان بدون سقفی قرار  گرفته  و پیرامون فضای حیاط خانه، 20 اتاق وجود دارد.

در پیشانی ساختمان کاشیکاری هفت رنگ هلالی قرار داده شده و جلوه خاصی را پدیدار آورده است. در این کاشیکاری هفت رنگ تصاویر خورشید، دو شیر شمشیر به دست و دو فرشته رویت می شود. در ساختمان غربی بنا تالار شاه نشین، آینه کاری و گچبری با نقوش اروپایی موجود است. سقف اکثر اتاق های خانه زینت الملک شیراز چوبی بوده  و مزین به نقاشی تصاویری از گل و بوته، حیوانات و پرندگان است.  

در حال حاضر در زیر زمین خانه زینت الملک شیراز قوامی موزه ای از مجسمه های مشاهیر فارس و شیراز دایر است. این مجسمه ها در عرض 4 سال و به نظارت استاد شانس ساخته شده اند و اگر قصد سفر به شیراز را دارید و جزء علاقه مندان به هنر هستید تماشای این عمارت زیبا و هنری را از دست ندهید، خانه ای که پاتوق اکثر اهالی هنر است.

منبع : نشاط آوران

برای برقراری ارتباط ساکنان شهر اصفهان که در دو طرف رودخانه زایند رود بودند، ایجاد پل هایی بر روی رودخانه مورد نیاز گشت. پل های شهرستان، مارنان، سی و سه پل و خواجو از جمله قدیمی ترین پل های شهر اصفهان هستند که بر روی این رودخانه زیبا ساخته شدند. پل باریک و کم عرضی در خیابان اسماعیل اصفهان رویت می شود که مابین پل خواجو و پل سی و سه پل قرار گرفته است.

در گذشته این بنا در غرب کاخ های هفت دست و آیینه خانه واقع شده بود. این دو کاخ به همراه تعدادی از کاخ های دیگر ، توسط حاکم اصفهان به نام مسعود میرزا ظل السلطان در زمان پادشاهی ناصرالدین شاه ویران گشتند. در برخی کتب از این پل با نام پل سعادت آباد اصفهان یاد شده است.  در درازای جوی آبی بر روی ناحیه سنگ تراش وسط پل جریان داشت که به همین خاطر به پل جوبی یا جویی معروف شد. در واقع، بخشی از آب باغ های شمالی از طریق این جوی تأمین می گشت. متاسفانه در حال حاضر این جوی آب پر شده است. البته در زبان عامیانه برخی از مردمان اصفهان به غلط به پل چوبی نیز عنوان می شود. چون  در ساختمان این پل چوبی به کار نرفته است.

در زمانی که شاه عباس دوم در اصفهان حکومت می کرد به دلیل علاقه به ساختن بناها، پل جویی را که مورد نیاز برای ارتباط دو منطقه بود دستور به ایجاد آن نمود. پل جویی از لحاظ معماری دارای 21 دهانه طاق جناغی شکل، دو اتاقک و آب برهای مثلثی می باشد. در گذشته و در قسمت میانی پل، برج شش ضلعی قرار داشت که از هر سوی آن چشمه ای  جاری بود. با توجه به بلایای روزگار، پل جویی که از سنگ تراشیده شده  به دلیل طول زیادو پهنای کم بسیار مقاوم بوده است. در کلیه بدنه و طاق های پل از آجر با ملات گچ استفاده شده و در پایه های آن ملات ساروجی کار شده است.

پل جویی اصفهان تنها برای عبور و مرور مردم ایجاد نگردید، بلکه تنها راه ارتباطی باغ های شمالی و جنوبی زاینده رود نیز به حساب می آمد. هم چنین گاهی اوقات برای گذر خانواده شاه عباس و ملاقاتشان با بزرگان، سفیران نیز استفاده می شد.

منبع : نشاط آوران

قبر این شخص بزرگوار بر جنب دروازه قرآن می باشد. از کنار مقبره خواجوی کرمانی آب چشمه رکناباد می گذرد. با اعتبارات اداره فرهنگ فارس در سال 1315 هجری شمسی تصمیم به ساخت این آرامگاه شد.

خواجوی کرمانی از شاعران مطرح ایران در قرن هشتم  است. ایشان از شاعران زمانه مغول بوده و شعرهایی در ستایش پادشاهان منطقه فارس را دارد. خواجوی کرمانی به نخل بند شاعران شهرت داشته و ملقب به خلاق المعانی و ملک الفضلا می باشد. ایشان در اواخر قرن هفتم در کرمان متولد شد و در دوره جوانی به اصفهان، آذربایجان، ری، مصر، شام و عراق مسافرت نمود و بعد از این سفر طولانی در شیراز سکنی گزید. از اثرها و اشعار خواجوی کرمانی می توان به دیوان و پنج مثنوی اشاره کرد. خواجوی کرمانی در شهر نزدیک رکناباد شیراز به خاک سپرده شد.

 محل آرامگاه خواجوی کرمانی در فضای بدون سقف قرار گرفته و در میان صفه آرامگاه، سنگ قبر محدبی شکل و برآمده مشاهده می شود. کتیبه هایی که نشان دهنده وجود قبر خواجو باشد در این بقعه رویت نمی شود و فقط در بالای آن متن قرآنی به خط ثلث نگارش شده است.

بر طبق رسم زمانه در بالا و پایین قبرهای شاعران و عارفان دو ستون سنگی کوتاه قرار می دادند که در کنار این سنگ قبر نیز به چشم می خورد.

در سال 1337 هجری شمسی، اداره باستان شناسی استان فارس اقدام به ساخت یک اتاق در بخش شمالی فضای مقبره کردند که بر روی کاشی های پیشانی اتاق چند بیتی از غزلیات خواجوی کرمانی به خط نستعلیق نوشته شده است.

در بالای مقبره خواجوی کرمانی سه غار وجود دارد. یکی از غارها محل عبادت زهاد و مشایخ بود که خواجوی کرمانی هر از گاهی برای عبادت به آن جا می رفت. غار دیگر دارای دهانه طاقی ضربی از نوع کجاوه های سنگی است که قبر وزیر معروف شاه  ابواسحاق اینجو در آن قرار دارد.

در کنار این غار نقوش برجسته از نبرد رستم و شیر دیده شده، که به فرمان فرمانروای فارس در سال 1218 هجری قمری ساخته شده است. همچنین در کنار این نقوش ، نقش برجسته فتحعلی شاه به همراه دو نفر از پسرانش نیز رویت می شود. در حال حاضر در مقبره خواجوی کرمانی مرمت ها و تعمیراتی صورت گرفته است.

منبع : نشاط آوران

این کلیسا توسط تاجری مسیحی به نام خواجه پطروس در دوران سلطنت شاه عباس کبیر ساخته شد. تصویر این شخص بر روی دیوار کلیسا بیت الحم کشیده شده و آرامگاه وی نیز در ایوان مقابل درب غربی کلیسا وجود دارد. دیوارها و پی این بنا بسیار قطور بوده و در برخی نقاط به چندین متر می رسد.

در معماری و تزئینات کلیسای بیت الحم اصفهان نقاشی هایی از زندگانی حضرت مسیح و هم چنین طلاکاری های زیبا وجود دارد. در حیاط این بنا دو تالار تدفین مشاهده می شود که در آن هفتاد سنگ قبر از بزرگان ارامنه قرار دارد. ساختمان کلیسای بیت اللحم دارای پلانی مستطیل شکل در دوطبقه و ساخته شده از آجر می باشد.

گنبد کلیسا که به صورت دو پوسته ساخته شده، با طلاکاری و کتیبه هایی تزئین گشته است. هشت پنجره در ساق گنبد رویت می شود که طاق نماهایی نقاشی شده از چهره دوازده حواری مسیح(ع)، رستاخیز مسیح و غیره وجود دارد. گنبد کلیسای بیت الحم بروی چهار ستون مرتفع بنا شده است .

در محراب گنبد دوازده تصویر زیبا که از جمله ی آنها میتوان به تصویر بهشت اشاره کرد، قرار دارد. در سمت چپ این نقاشی، تصویری از خواجه پطرس دیده می شود. همچنین ناقوس کلیسا بیت الحم در ضلع غربی گنبد واقع شده است. در بخش هایی از کلیسا  همچون سرود خوان و اطراف گنبد و بخش بالایی محراب کتیبه هایی با خط ارمنی طلایی مشاهده میشود. در بخش سرود خوان کلیسا تابلوهایی از تولد مسیح و غسل تعمید ایشان دیده میشود. همچنین در بخش عوام نیز تابلوهای زیادی  وجود دارد.

کلیسا بیت الحم اصفهان دارای سن مربوط به گروه کر یا همان سرودخوان می باشد که این نکته  قابل توجهی می باشد. نقاشی های این کلیسا مربوط به تلاش شخص خواجه اوتیک است. نکته حائز اهمیت در نقاشی های کلیسای بیت الحم این است که از ظرافت هنری خاصی نسبت به کلیسای وانک برخوردار است.

در گذشته در اطراف این کلیسا چهار حیاط بوده که اکنون فقط بخش شرقی آن بجا مانده وسایر حیاط ها تخریب و تبدیل به خیابان نظر فعلی گردیده است.

منبع : نشاط آوران

در قدیم، مناره را بین دو مرز ایجاد می کردند و برای مشخص شدن مرز در داخل مناره وسیله ای نورانی قرار می دادند. به تدریج این ساختار در میان راه های عمومی نیز پیاده گشت. با توجه به بیاناتی که در تاریخ صورت گرفته اولین مناره ای که ساخته شد، مناره اسکندریه در مصر می باشد. در سرزمین های اسلامی مناره ها ارزش ویژه ای در معماری اسلامی پیدا کردند و این طور شد که موذن برای اذان گفتن در جایگاهی که در مناره برایش در نظر گرفته شده بود می رفت و در آن جا صدایش در سرتا سر منطقه می پیچید.

دو مناره مدور در محله یهودی نشین جوباره اصفهان در کوچه ای به نام کوچه حاج کاظم قرار دارد که دارای تزئیناتی به سبک مغولی و ارتفاع 38 متر است. مناره ها در قرن 8 هجری قمری ساخته شده اند اما به دلیل ریزش کتیبه های دو مناره تاریخ دقیق ساختشان مشخص نیست.

بنا به اظهارات عده ای  دو مناره دارالضیافه اصفهان را مربوط به دوران آل مظفر دانسته و گروهی دیگر آن ها را به دوره سنجریه نسبت می دهند. اما با توجه به مقرنس کتیبه به جا مانده این بنا متعلق به دوران اولجایتو ایلخانی است.

در مناره های دارالضیافه تزئینات کاشی کاری صورت گرفته ، پس به نظر می رسد که سردر کاروانسرای با شکوهی بوده که متعلق به امیری در دوره ایلخانی است. پس در قدیم عمارتی مجلل متصل به سردر مناره ها قرار داشته است. با توجه به نظرات بیان شده و بودن کتیبه ای که دو جمله آن بیشتر قابل خواندن نیست می توان این حدسیات را قابل قبول دانست.

درباره نام حقیقی مناره ها به دو اسم دارالضیافه و دارالضیاء اشاره شده است. دو مناره بر روی پایه های قطور هشت ضلعی قرار گرفته اند. این پایه ها در حدود 30 متر ارتفاع دارند. کتیبه مقرنس در بالا مناره با خط ثلث بر روی کاشی لاجوردی نوشته شده و با توجه به متن نگارش احتمال دارد در اطراف مناره ها مسجدی وجود داشته است.

در داخل مقرنس های دو مناره دارالضیافه اصفهان اسامی از محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین آورده شده و پوشش تزئینات مناره ها به خط بنایی فیروزه ای بر زمینه شطرنجی آجری می باشد.

منبع : نشاط آوران